Hej, kochani!
Przychodzę dziś z kilkoma pytaniami i odpowiedziami związanymi z książkami,
czyli Book Tagiem. Choć pewnie powinnam zamieszczać taki post po otrzymaniu
nominacji, ale co tam! Znalazłam poniższy Tag gdzieś w czeluściach Internetu i
nominowałam sama siebie, bo miałam ochotę ;) Zaczynamy!
Ciężko
stwierdzić, ponieważ mam na swoich półkach kilka książek jeszcze z dzieciństwa.
Nie jest ich wiele, dlatego że dużą część zdecydowałam się rozdać – czy to w
szkole, czy też na jakichś kiermaszach książki – jednak wciąż coś tam mam.
Zostawiłam sobie tylko te pozycje, które darzę największym sentymentem: między
innymi serię o Mikołajku, Niewiarygodne
przygody Marka Piegusa Edmunda Niziurskiego i A wszystko przez Faraona :)
Jestem właśnie w trakcie czytania Cienia
i kości Leigh Bardugo, czyli pierwszego tomu Trylogii Griszy, oraz jednej z
moich dwóch lektur szkolnych na wakacje, czyli Potopu. Kilka dni temu skończyłam powieść A.J. Steiger Moje serce, mój wróg, natomiast kolejną
książką, po jaką zamierzam sięgnąć, jest Bardzo
złe miejsce Tim Weavera.
Pewnie jest kilka takich książek, choć zwykle nawet te najgorsze powieści
zwykle określam mianem pieruńsko słabych, nie zasługujących na uwagę tworów, natomiast nie darzę ich żadną wielką
nienawiścią. Na myśl przychodzi mi tylko Dziesięć
płytkich oddechów K.A. Tucker lub Nic
do stracenia Kirsty Moseley, które były koszmarne, jednak całkiem sporej
ilości osób mocno przypadły do gustu.
Zwykle mówię
tak o klasykach literatury, po które chciałabym sięgnąć, jednak prawdopodobnie nigdy tego
nie zrobię, ponieważ powtarzanie tej obietnicy w kółko jakoś niekoniecznie
zbliża mnie do realizacji postanowienia. Jeśli jednak chodzi o książki, które
już mam na półce, to sytuacja wygląda podobnie z Pielgrzymem Terry’ego Hayesa, którego kupiłam ponad dwa lata temu,
a wciąż stoi nieruszony.
Zawsze wyobrażam sobie, że na emeryturze w końcu przekonam się do
powieści obyczajowych. Pewnie jest to zupełnie nieprawdziwe skojarzenie, ale
takie książki zawsze wydawały mi się pasować dużo bardziej do pociesznych pań
emerytek niż do kobiet w jakimkolwiek innym wieku. Jednak szansa na to, że mój
gust czytelniczy tak bardzo się zmieni, nie jest wielka, więc myślę, że na
emeryturze, gdy będę miała wystarczająco dużo czasu, będę zaczytywała się we
wszystkich książkach Agaty Christie.
Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego niektórzy zaglądają na ostatnią
stronę książki przed rozpoczęciem czytania, tym samym odbierając sobie całą
przyjemność odkrywania tajemnicy i poznawania zakończenia. Jak dla mnie jest to
największa książkowa zbrodnia! I nigdy nie zdarzyło mi się tego zrobić. Zawsze
wcześniej sprawdzam, ile dana książka ma stron, jednak w takich momentach
uciekam wzrokiem TYLKO w dół strony, patrząc na liczbę i unikając spoglądania
na cokolwiek innego.
Z pewnością nie jest to marnowanie papieru – autor ma prawo umieścić w
swojej książce cokolwiek, na co tylko ma ochotę, a jeśli decyduje się na
zamieszczenie kilku słów do czytelników, wyjaśnienia treści książki lub podziękowań,
to widocznie jest to dla niego ważne. Inna sprawa to to, czy czytam te
przedmowy, posłowia i wprowadzenia. Najczęściej nie, aczkolwiek gdy książka
jest naprawdę fascynująca, a autor ma coś ważnego do przekazania również po jej
zakończeniu, zawsze czytam całość. Nigdy nie odpuszczam także takich dopisków w
powieściach moich ulubionych autorów, między innymi J.K. Rowling, Johna Greena
i Matthew Quicka.
Prawdopodobnie z żadnym. Tak jak każdy człowiek ma swoje problemy, tak i
każdy bohater książkowy ma własne, czasem nawet ma ich o wiele więcej, niż to
realne. Chyba nie miałoby sensu wymienianie się życiowymi trudnościami, chociaż…
w uniwersum Harry’ego Pottera, pełnym magii, może jakoś przyjemniej byłoby je
znosić ;)
Moja pamięć
(zwykle słaba) czasem mnie zadziwia i potrafię dokładnie powiedzieć, w jakich
okolicznościach czytałam, na przykład, Złodziejkę
książek w 2014 roku. Jednak rzadko kiedy lektura łączy się w jakiś
szczególny sposób z danym okresem w moim życiu. Jedynie co, to seria o Harrym
Potterze kojarzy mi się z pięknymi czasami podstawówki, kiedy to poznawałam ją
po raz pierwszy i zakochałam się w tym fantastycznym świecie.
W 99,9% przypadków książki zdobywam w najbardziej typowy ze wszystkich sposobów
zdobywania książek – dostaję od wydawnictw, kupuję bądź dostaję w prezencie.
Odstępstwem od tej zasady, które gdzieś tam można by uznać za nietypowe, jest
wymiana książkowa podczas Targów Książki w Krakowie, na którą jeżdżę co roku. W
2016r. udało mi się tam wyszarpnąć komuś z ręki jeden z tomów Metra Dmitrya Glukhovskiego i zapewniana
przez pewną nieznajomą dziewczynę, że KONIECZNIE muszę go wziąć, przywiozłam go
ze sobą do domu. Jak się później okazało, był to DRUGI tom serii, której
początku nie znam i do tej pory nie przeczytałam.
Mam zwyczaj zabierania ze sobą książki gdziekolwiek idę – nawet, gdy jest
to miejsce, które nijak się ma do czytania – z nadzieją, że znajdę chwilę, żeby
do niej zajrzeć. Codziennie jeżdżę autobusem do szkoły i nie tylko, więc każda
książka, jaką czytam, mimowolnie „widzi” kawałek świata. Jednak największymi
podróżnikami są książki, których czas czytania przypada na mój wyjazd
wakacyjny. Zawsze doskonale pamiętam, co czytałam, będąc tu czy tam, bo dane
lektury już zawsze kojarzą mi się z miejscami, które odwiedziłam. Największy
kawałek świata zobaczyły chyba książki, które zabrałam ze sobą w tegoroczną,
wciąż trwającą podróż objazdową po Gruzji – Papierowe
miasta, Cień i kość, Moje serce, mój wróg, Alyssa i czary oraz – o dziwo – Potop.
Wydaje mi się, że takiej nie ma. Generalnie mój stosunek do lektur
szkolnych jest dosyć... wrogi – BARDZO rzadko jakaś przypada mi do gustu, a jeśli
od początku czytanie jej jest dla mnie męką, zwykle zostaje tak do końca.
Czasem omawianie lektury w szkole pomaga mi lepiej zrozumieć treść, jednak
wciąż nie sprawia to, że książka jest mi bliższa. Mogę jednak powiedzieć, że
zanim zaczęłam przygodę z Shakespearem, obawiałam się przyciężkawego języka i
nużącej akcji, jednak odkąd w gimnazjum przerabiałam Romea i Julię, jest to jeden z autorów, którego sztuki doceniam
najbardziej i czytam z ogromną ciekawością.
Pewnie powinnam powiedzieć, że liczy się tylko wnętrze książki, jednak
prawda jest taka, że mam w sobie odrobinę pedantyzmu, jeśli chodzi o czytanie,
i lubię, gdy książki są w dobrym stanie
i wyglądają na nienaruszone. Nie zawsze kupuję nowe powieści prosto z księgarni
– często wymieniam się z innymi czytelnikami na Internecie, jednak wcześniej
upewniam się, czy książki wyglądają schludnie i czysto. Raczej nie
zdecydowałabym się na kupno używanej książki, gdyby była w stanie rozkładu,
chyba że byłby to ostatni egzemplarz na ziemi, a mnie naprawdę mocno by na nim
zależało.
Do tej pory czytałam jedynie Inferno,
ale podobało mi się tak bardzo, że na pewno na tej jednej powieści się nie
skończy. Skupiam się głównie na Kodzie da
Vinci i staram się zdobyć go w dobrej cenie już od dłuższego czasu. Jeśli
jednak chodzi o ekranizacje książek Browna, nie bardzo mi się podobają :(
Stosunkowo rzadko oglądam filmy, które zostały nakręcone w
oparciu o powieść, i do głowy przychodzi mi tylko Nerve – książkę zaczęłam
czytać kilka dobrych miesięcy temu, jednak tak bardzo działała mi na nerwy, że
wciąż jej nie skończyłam. Ekranizację za to bardzo lubię i to nie tylko ze względu
na obecność Dave’a Franco ;) Jest to jeden z nielicznych filmów, o którym mogę
powiedzieć, że pochwalam zmiany, jakie powstały w scenariuszu, które odróżniają
go od książki. Słyszałam również, że Przerwana
lekcja muzyki autorstwa Susanny Kaysen jest dużo gorsza od ekranizacji,
jednak nie miałam okazji jej przeczytać i tego sprawdzić.
U mnie czytanie i poczucie głodu są ze sobą całkowicie niezwiązane.
Chociaż zdarza mi się, że gdy akcja książki wieje nudą na kilometr, muszę
wynajdywać sobie jakieś zajęcie w trakcie czytania, żeby nie zasnąć, i wtedy czasem
sięgam po jakąś przekąskę. Ale bardzo rzadko.
Myślę, że nie ma takiej osoby. Mimo tego, że kilka cudownych osób z
blogosfery ma bardzo podobny gust do mojego (na przykład Alicja z PolecamGoodbook) i zapisuję sobie tytuły książek, które polecają, to zwykle sięgam
tylko po to, na co sama mam ochotę. Gdyby ktoś polecał mi i wychwalał pod
niebiosa coś, co całkowicie odstaje od tego, co znam i lubię czytać, istnieje
tak naprawdę mikroskopijna szansa, żebym faktycznie po taką pozycję sięgnęła.
Zdecydowanie Królowie Dary Kena
Liu. Choć lubię
fantastykę, sięgam raczej po jej „lżejszą” wersję, a unikam typowego high
fantasy, średniowiecznych historii, magów, trolli, orków i tego typu spraw.
Jednak powieść Kena Liu, mimo początkowych trudności, porwała mnie całkowicie.
Nawet opisy otoczenia i filozoficzne mądrości, które zwykle usypiają mnie w
mgnieniu oka, niesamowicie mi się podobały. Wciąż nie przeczytałam drugiego
tomu tej serii, ale zamierzam to wkrótce nadrobić.
_______________________________________
Kogo nominuję?
Nikogo konkretnego – Ciebie, jeśli masz ochotę, i Was wszystkich, abyście
pisali swoje odpowiedzi w komentarzu. Bardzo chętnie je poznam! :)
